Reisvertering

Zoekend naar mogelijke plekken binnen niet enkel Argentinie, maar ook de omliggende landen, wrijf ik als vaker over mijn slapen en kom er zo achter dat de linkerkant een puist herbergt. Terugdenkend aan het eten van de afgelopen dagen, verbaasd het niets. Vooral de afgelopen 24 uur, laat ik zeggen vanaf het moment dat mij Camabus het asfalt voorbij liet komen, hebben bepaalde zaken het gered tot achter de huig, die ik onder andere omstandigheden niet zou benoemen tot etenswaardig, laat staan daadwerkelijk mijn smaakpapillen laat paseren. Half elf, een uurtje bussen achter de rug, en een relatief grote hoeveelheid eten werd geserveerd. Het was avond, ik had op de Argentijnse tijd gegeten en mijn spijsverteringsappen vloeiden net anderhalf uur. Ze moesten serieus aan de bak, want zin in koken was er niet en vier kipschijven met spinazie en kaas uit een vriezer was het enige dat uren daarvoor in mijn boodschappenmandje was gevallen. Wetende dat een volle maag mij zelden vele slaapuren brengt, koos ik voor rode wijn bij de maaltijd in plaats van Cola of Fanta: ‘wellicht doezel ik er op in slaap’, was de gedachte. De frisdranken komen sowieso al bijna dertig jaar niet voor in mijn dieet, de keuze had dus niet anders geweest, al zittend met vrienden aan de kade van de Amstel op een zomerse avond. Enkel de kleur wellicht: ik drink liever wit!
Het wijntje smaakte goed en het eten was te definieren: aardappelen, wellicht gebakken; er bovenop, zoals gebruikelijk in Argentinie, een flink stuk gepaneerde kip dat steun gaf aan de lap ham en een gebakken ei en/of kaas. Dit laatste heb ik ondanks de inzet van al mogelijke zintuigen, niet kunnen onderscheiden. Ik denk dat dit Milanese stijl, dit wordt overal aangekondigd maar ik moet het eens navragen. Vullen deed het zeker. Naast dit warme gerecht ook nog een tweede verdeelbak met een allergaartje van rijst, een perzik, een variatie zoete koekjes die iets van de smaak pate meedroegen, een aantal blaadjes sla, nog meer zoete koekjes, twee olijven en een saus dat best welleens mayonaise geweest zou kunnen zijn, wie zal het zeggen?
Meteen in slaap vallen, zat er niet in en daarom de film van de avond, dit keer ‘Ice age 2’, vreemdgenoeg in het Spaans gesproken en met Spaanse ondertitels. Op zich gebeurt dit vaker maar het opvallende was dat de tekst onder de film niet overeenkwam met de woorden die ik hoorde. Mijn buurtjes aan de andere kant van het gangpad bevestigden dit en toch wel trots op mijn taalvordering, bleef ik switchen tussen de beide opties van luisteren en lezen. Uiteindelijk viel ik in slaap.
Als altijd en ondanks het kiezen van de voorste stoel aan het voorruit, is de beenruimte vooral geschikt voor de weinig melkdrinkende medemens uit de Andes, dus naar de diepere gebieden van slapen ging ik niet. Dit voorruit zag er overigens zeer gehavend uit: vertikale scheuren afgewisseld door sterretjes die de fantasie prikkelden. Daar ik kort voor vertrek een horror reisverhaal van een engelse reisgenote uit de eerste dagen had gelezen, hield ik het op beschietingen van de bus door jongcriminele jongeren die hongerig zijn naar smartphones, laptops en dikke stapels pesos die de rijken in de camabus bij zich dragen. Het kunnen natuurlijk ook kiezels zijn geweest die de schade hadden aangericht, tenslotte rijdt de bus over gravelwegen die de bekende Ruta 40 afwisselen.
Toch stonden we opeens stil en bleek dat Esquel al was bereikt. Dit om 06.30u, dus tijd voor een ontbijt. Te doen had ik met de mensen een verdieping beneden mij. Vreemd genoeg zitten daar altijd de Argentijnen en moeten zij zich wapenen tegen de dampen die de toilet laat rondgeuren. ‘Hoe zal het hen nu afgaan’, vroeg ik mezelf. Nog amper onderweg, zeg twee uur na vertrek, was ik even beneden geweest en was de stank die uit dit hokje achter in de bus loskwam, al niet meer te harden: het deed me denken aan een bierfeest aan het eind van de nacht, zo één waarbij ook de toiletjuffrouw al uren onder haar tafeltje met geldbakje en pepermuntjes is gezopen ten gevolge van betalingen met half verteerde bierglazen van de opgeblazen en hoognodige dronkaards. Opvallend was dat op dit tijdstip alle busgenoten van de eerste verdieping al onder zeil leken, of minstens verdoofd door het hoge zuurgehalte, terwijl wij boven nog niet eens aan de hoofdfilm begonnen waren.
Het ontbijt dus. Dit maal en niet anders dan in andere nachtbussen bestaande uit een variatie deegproducten die doen denken aan decenia lang houdbare afbakbroodjes vanuit het onderste schap, bijna gratis mee te nemen. Of dit een manier is om te bezuinigen op toiletpapier, weet ik niet. Zeker was ik wel van een toenemende en zeer drukkende file op mijn interne wegennet. Mijn orale fixatie overwon echter deze conclusie en ik zette het op het eten. Verschillende broodvariaties met steeds weer die niets opbrengende smaak, vonden hun weg. Met verbazing zag ik hoe dun een plakje kaas kan worden gesneden: Argentijnen hebben dus naast voetballen en Tango nog een talent:flinterdun kaas snijden. Ook een gave!! Een licht bedampt ruit is vergeleken minder doorzichtig dan het lapje kaas van waarschijnlijk nog geen paar gram. De koekjes die ik dacht te bewaren voor bij een wandeling werden uiteindelijk weggespoeld met de cafe con leche. Het was al weer 06.38u en de dienblaadjes mochten worden ingeleverd.
Het resterend anderhalf uur keek ik met enige verbazing naar het stel uit Buenos Aires naast me. De vrouw leek bevangen door de duracelbatterijenreklame en probeerde als gevolg alles wat haar man maar aanwees, op de digitale plaat te krijgen, natuurlijk met flits. Dat meer dan de helft van de foto’s er met een witte waas uitkwam na de terugkaatsing van die flits door het gescheurde voorruit, kon haar blijkbaar niet boeien. Vol goede moed bleef ze met kinderlijk enthousiasme afvuren op het langsrijdende landschap. De man stopte ondertussen zijn Maté met Yerba. Wij toeristen denken vaak dat de thee Maté heet, dit is echter de beker waar men hier uit drinkt. De thee zelf is dus Yerba. Het rietje waarmee men de thee drinkt heet Bombilla. Tijdens het drinken bleef de mogelijke echtgenoot de aanwijzingen geven en leek het een hevig bliksemveld voorin de bus. Dit de gehele weg tot aan El Bolson.
In dit voormalig hippiedorp zal ik een aantal dagen verblijven. Met groot geluk wist ik weer een Hostel te vinden met een keuken. Minder goed voor mijn relatie met de Cajero automatico: de flappentap. Beter voor het onderhoud van mijn Ruta digestión.