Een meevaller: water!

Daar ik een harde schijf heb als die van een commodore 64, de eerste computer die ik ooit zag, neem ik een risico. Mijn geheugencapaciteit is zo bedoeld verre van vergelijkbaar met de ‘apple-tjes’ uit 2012, laat staan dat de ordening grondig en systematisch gebeurt. Toch, mijn laatste weekje Argentinie wijden aan een Blog om het thuisfront te plezieren en omdat anders de herinneringen zullen vervliegen?, het zit er niet in! “Mañana mañana”, zeggen de laatste zweetplekken in zomersgoed, roept het geploeter met mijn stokkerige Spaans en bepleit ‘la naturaleza excepcional’ van Zuid Amerika. Dat ondertussen de avonturen zich opstapelen sinds het bezoek aan wijnstad Mendoza, moet ik maar zien als een extra kans op geheugentraining, tegen beter weten in natuurlijk. Tanto!: so much!

Het bezoek aan Nationaal park Iguazu was zoals verwacht: een waar watertanden! Een avondje Googlen op dit delicieus natuurverschijnsel is leuk als ‘amuse’ zodoende een gast de bevestiging van een goede keuze te geven. Het park ervaren, is als een meergangenmenu in een hoeveelheid-sterren-restaurant: iedere waterval kan worden gezien als een culinair hoogstandje van moeder natuur, een unieke tongstreler tussen de keur van andere hemelse lekkernijen. De smaakpapillen komen echter nog het minst van de verwennerij toe: de bediening die andere zintuigen ten deel vallen doet denken aan het heerlijk lot dat langverwachte eregasten, eindelijk aangeschoven, toekomt. Een sensationele stimulus dus, die er om vraagt langer dan drie dagen te mogen prikkelen.

Gulzigheid, keek de andere kant op, pakte mij stevig bij de hand en trok mijn gedachten mee naar een week van zon-garantie en la playa: “tranquillo, en een beetje rap!”, riep het. De watervallen protesteerden maar moesten het als gevolg stellen met mijn slechts drie daags bezoek.
Daar de Zuid Amerikaanse stranden wel even ongemoeid blijven, ga ik eerst naar de aanleiding van deze reis: Iguazu. Reisgenote Aysia, die deze naam waardig draagt, niet zo heet en daarom door mij de fictieve naam Naomy als een soort norm toebedeeld kreeg, was erbij.
Naomy voegde zich een week eerder bij Elna (gewoon zoals de Groningse tot op de dag van vandaag heet) en mij in Salta. We kenden elkaar vanuit Mendoza en spraken af om samen door de bergen bij Salta te gaan krossen, of cruizen.
Nooit voelde ik mij aangetrokken door mannenclubjes, hoewel het er soms wat minder gehaaid aan toe kan gaan zoals het bij -breng meer dan twee vrouwen bij elkaar en er wordt een vierde met vlijmscherpe analyses gefileerd- het geval kan zijn. Steeds weer zoek ik de aansluiting bij vrouwen. Of er hier sprake is van “if you can’t beat them, join them?”, frituur mijn oren in brandewijn en nog kan ik er geen zinnig antwoord op geven.
Nadeel van de door mij steeds weer gekozen positie, is dat er voordat bij mij het licht aangaat en ik mij als -potentiële lover- weet neer te zetten, ik als -beste vriend- alweer ergens in het donker eindig. Niet het donker van de zoekende handen, een intieme opwinding en haar ontketende natuur, maar het donker van mijn slaapkamer op het koude linnen, onder het dons en met de tenen buiten het voeteind: ik meet 1.97 meter. Voordeel: ik zit regelmatig met jeugdige, aantrekkelijke en vaak ook nog eens gespreksrijpe meisjes van uiteenlopende leeftijd aan tafel. Gelukkig steeds weer vrouwen die het niveau van de ‘sex in the city blabla’ weten te overstijgen. Niet dat ik enig idee heb wat deze serie brengt: mijn reactiesnelheid bij het mogelijk registreren van de pulp, en de finesse van mijn vingers die de afstandbediening dan zo rap als zij kunnen bespelen om de ravage te minimaliseren tot slechts tienden van seconden, zorgt ervoor dat de soap niet toch stiekem meevalt. Ik waag het er niet op!
Wat ik eigenlijk wil zeggen: ‘het vooruitzicht van twee dagen de intimiteit delen van een kleine, de goedkoopst vindbare auto in een oogstrelend landschap met twee taalgenootjes van het kaliber ‘Mjammy!’, zag ik zitten!
Deze gedachte bleek inderdaad niet misplaatst en enkele etmalen daarna had een geleidelijke, tevens levenslustige overgang plaatsgevonden van “het karaktervol Friesblond naar het Haags-met-een-fluwelen-randje”. Elna, die al vanaf de overstap in Madrid, Argentinie met me deelde, was richting Bolivia en met Naomy backpackte ik verder.
Zonder omkijken, vonden we een redelijk slaapplek in Iguazu. Het voorafgaand -24 uurdurend- bussen vanaf Salta was een ogenschijnlijke futiliteit gebleken, waarschijnlijk geroutineerd en half verdoofd doorstaan met Spaans ondertitelde in ander Spaans gesproken films; kansloze kaartspelletjes; aangekoekte en verzuurde toiletten op ongekende busstations met zoals het steeds weer lijkt, aangekoekte en verzuurde busstationbewoners; orale fixaties; de hiervoor op dienbladen aangereikte bevrediging, en uiteindelijk de toch altijd weer gevonden rusteloze slaapstand.
Naomy wilde na een uurtje Iguazu, bij bijna 100% vochtigheid, met minstens 30 graden Celcius en de rugzakken striemend op onze schouders, haar gedroomde hostel met de retro-look uit een reismagazine bij de welnesskliniek, nog niet opgeven. Over te halen was ze wel om iets voor de eerste nacht te boeken, om pas daarna verder te zoeken met als doel de volgende dag weer te gaan verkassen. Zo geschiedde het en we verbleven drie nachten in de rustige dormitorio, slaapzaal. Het door mij gekozen hostel had een buitenkeuken, gelegen naast het zwembad: uiteindelijk als “ook wel geschikt” bevonden door mijn aantrekkelijke en o zo jonge reisgenote.
Later bleek het slechts een kwestie van even een paar luidruchtige Israëliërs ontkennen om ook tot overeenstemming met mezelf te kunnen komen. De gewenning aan dit -buiten hun landsgrenzen zichzelf op de borst kloppende volkje-, is soms lastig. Ik houd mezelf altijd maar voor dat het Hebreews er met zoveel volume uit wordt gerateld omdat de mannen (lees: nog altijd jongens) na drie jaar verplichte dienstplicht doof geworden zijn door de idiotie van het als bezetenen afvuren van allerlei wapentuig zodoende zich te trainen in het ontkennen van mensen die nagenoeg buren zouden (kunnen) zijn. Dit verhelderd ook waarom de Israëlische vrouwen, vaak nog meisjes, meegaan in soortgelijk geschreeuw: ondanks de iets kortere dienstplicht en dus de verwachting dat zij minder gehoorsschade oplopen, blijken de–ik moet het toegeven- vaak oogstrelendheden niet onder te doen als het gaat om het hevig overbelasten van de stembanden en wellicht zelfs de mannen overschreeuwen. Iets dat bijkans te verklaren is door het klaarblijkelijk meegaan met het machteloze machogedrag: een jammerlijk ontpopte landsaard. Wellicht gaat het hier om een overlevings-strategie die binnen het leger wordt nagejaagd alsof het om het in stand houden van een volk zou gaan. Dat angst hierbij de transformatie naar beangstigend maakt, lijkt de bekende blinde vlek.
Al langere tijd mee backpackend in het internationale reis-ensemble geeft gelukkig gewenning: ‘troepen reizigers kruisden mijn pad als zichzelf uitlatende en keffende hondjes die het onontdekte een zekerheidsgeurtje gaven daar waar een nieuwe omgeving betreden werd’. Mijn irritatie hierover is verleden tijd, en stiekem glimlach ik zolang er niet over mijn schoenen wordt gezeken: Ik draag tijdens reizen meestal sandalen!’

Het niet meer gewenste verkassen van het ene naar het andere hostel, creëerde ruimte in ons programma. Een programma: draaiboek gaat echt te ver! Schema’s en planningen horen echter vaak bij het reizen, helaas! Aan de andere kant is er de Franse slag die zorgt voor de nodige souplesse: het weer zit mee, levendige landschappen wuiven je toe en er geldt ‘wat je niet hebt gezien is geen gemis’. Zo bleek het ook hier: na drie dagen had de Braziliaanse kant van de rivier de agenda verlaten: te veel ‘sores’ en daarnaast de keuze op dag drie om uit te slapen en niet veel meer te zien dan het zwembad, de hangmat en de lokale evenknie van Albert Heijn. De nachtbus daar gelaten!
De voorafgaande dagen in het pretpark rondom Cataratas del Iguazú, de watervallen, waren misschien niet genoeg, echter wel zo overweldigend dat het een vaste plek heeft weten te vinden op mijn harde schijf: weinig kans de beelden ooit te deleten! Blijvende souveniers zijn er van Oergeluiden uit “la Garganta del Diablo”, de duivelskeel van Iguazu; van de dikke buiken ter ondersteuning van nog zo dikke camera’s; van de bedelende coati’s: de rode neusberen; de vele recuerdos: aandenkertjes, nog net geen tepelkwastjes als watervallen maar voor de rest al het mogelijk verzinbaar; een grote gele wolk ‘mariposas’; het weelderige, zich een weg kronkelende groen met de schutkleurrijke passanten, leguanen en vogels; de harige spinnen en natuurlijk het meest impressionante: de in samenspel met het woud zo karaktervolle reeks watervallen zelf!
Ik noemde zojuist mariposas: vlinders. Zoals deze blij makende en fijngevleugelde insektjes bewijzen, behoort een naam niet zomaar iets of iemand toe. Een vlinder klinkt, zonder verrassing overigens, in vele talen als een klemtoon op je bespeelde nieuwsgierigheid, die als een geruisloos gedicht voorbij fladdert en je gedachteloos in haar vlucht meeneemt. Bekend is het Franse woord ‘papillon’ en in mindere mate ‘Farfalla’, deze laatste overgevlogen via de Italiaanse pasta natuurlijk! Het Zweedse leenwoord ‘Butterfly’ roert iedereen; ‘Borboleta’ is geen tongstrelend Italiaans ijs maar de Portugese vertaling voor het ontpopte rupsje; en zelfs het Duitse,’Schmetterling’, altijd weer met een gepaste zachtheid uitgesproken, vind ik van een resonerende schoonheid. Al deze namen waren te horen bij het werelds wonder der cascades.


Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst

“Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst”, is een oorveeg die de overheid zijn burgers wilt meegeven om hen te behoeden van risicogedrag op financiële markten. Een beetje toerist op de internationale markt van “World Heritage-sites en soortgelijke must have seen-s” weet als een ervaren belegger wanneer het tijd is om even van “go with the flow” door te schakelen naar “scherp voor de wekker ontwaken, de eerste mogelijkheid op transport pakken, zich bij een voorhoede aansluiten voor het kunnen aanschouwen van het gecultiveerde erfgoed en hierbij zichzelf voorhouden dat het massatoerisme te slim is afgeweest”.
Het eerste goede resultaat hierin boekte ik –wellicht- in Guatamala, jaartal 1998. Op zich was dit een prestatie van boven onszelf uitstijgen daar het reizen met goede vriend Roots in die tijd regelmatig gepaard ging met goedkope rum, brak ontwaken en zoektochten naar de eerste niet oploskoffie, iets dat ons zonder uitzondering vaak dagen kostte in dit land van koffieboeren.
Toch waren we nog voor het opschudden van de laaghangende wolkendekens op de bedoelde ochtend in Tikal. Wellicht speelde mee dat we in een vlaag van grote openbaring de nacht voorafgaand, ons slaapgerei uitrolden op de parkeerplaats van de archeologische site en er op deze toeristische plek een koffiezetapparaat aanwezig was.
Hoe waarheidsgetrouw dit echter is?, ik durf er geen (bij voorkeur andermans) hand voor in het vuur steken, laat staan mijn eigen vingers aan te branden. Het is dus net zo goed mogelijk dat we pas de nacht na de bezichtiging van de pyramides op de parkeerplek eindigden omdat we de vroege ochtend in zijn geheel niet bijtijds arriveerden en zodoende in de avond de vertrekkende bustijden pas ontdekten lang nadat de roetlatende rook van de laatste touringcar het zwarte asfalt nog dieper had gekleurd. Als eerder gezegd: ‘de geheugencapaciteit laat te wensen over!’
Mijn laatste ervaring staat scherper gebrand. Bijna vier jaar geleden bezocht ik met -mijn toen nog aanstaande ex-, Peru en Ecuador. De Galapagoseilanden kregen de status van absoluut, Machu Picchu zagen we daarentegen als niets voor ons: te toeristisch!. Het zeereservaat hielden we uiteindelijk voor gezien, als goedmakertje maakten we twee ‘trekkings’ in de Amazone van Ecuador en de Inca stad dicht bij Cusco, Peru, werd zo mogelijk de “highlight” van de reis. We kozen voor een voettocht naar Machu Picchu en het werd dus vier dagen vroeg op. De dag van de klim naar de ooit verborgen en nu als geldlade ontdekte Inca-stad, stonden wij om 04.00u in de wandelschoenen en steifelde ik de berg op om als een der eersten voor de ingang te wachten op een rijk stukje historie en bovenal de schoonheid van de locatie: de schepper Viracocha had zijn werk gedaan! Zoals bij menig, iets meer dan uniek universum, valt ook bij Machu Picchu de dagelijkse drukte om 5.00u niet te ontlopen en vertoonden de (adrenaline) alphamannetjes en-vrouwtjes hier het gedrag zoals geoefend bij het niet missen van een willekeurige Metropool-metro rond de ochtendspits: “ieder voor zich, Viracocha voor ons allen!”. Bijna vliegend alsof de overlevering van een bloeddorstige Inca op de hielen zat, gallopeerde de kudde toeristen elkaar de hoeven onder het lijf vandaan om maar daar als eersten te verschijnen, waar de tickets voor het mooiste uitzicht op de oude stad verdeeld werden. Mijn principes waren mee naar boven gedragen: ik hield het bij stevige passen en sloot de rij der hijgende hemelbestormers.
Toch, deze voorochtendse invasie had ik niet willen missen: het eerste uur op de site en de overgang van de nauwelijks te ontwaren contouren, beschenen vanuit het het rijke sterrenstelsel, via de onthulling door de optrekkende nevel, naar de eerste zonnegodstralen die de in de 15e eeuw gelegde stenen van de oude stad rood-orange kleurden, bracht een euforisch verliefdheidsgevoel teweeg. Zo maakten mijn -toen aanstaande ex- en ik dit ook weer eens mee!

Als gezegd: “resultaten mogen dan geen garantie geven”, duidelijk was dat ook hier in Argentinie, zo dicht bij misschien wel de mooiste watervallen van de wereld, geen wekker nodig zou zijn om mij voor het openingstijdstip van ‘el Parque Nacional Iguazú’ ter plekke te krijgen. Naomy, een jonge vrouw die geen ritalin nodig heeft om de indruk te wekken en hypervrije geest te zijn, was tot mijn verbazing ook vroeg in actie waar te nemen. Met nog geen kruimel slaap in de ogen zagen we hoe, op dit toch wel onmenselijk tijdstip de toezichthouders van het park zich naar hun dagelijkse werkplek sleepten. Met soms nog geen drie hele weken aan vrije dagen per jaar, een respect verdienend slepen. Spoedig zouden ook wij het warme landen-tempo weer oppikken.

Wellicht net als andere toeristen die dit wonder der natuur en tevens het meest logische, de werking van zwaartekracht ondertussen hadden ervaren, paste ik mij zogezegd aan op de hoeveelheid indrukken die de watervallen zo energierijk loslaten. Gewenning komt snel, wellicht door de vele al bezochte plekken, wellicht door een toegenomen prikkelrijke wereld waarin ik leef.
Op dag twee ondervond ik pas echt iets van de krachten door het vallende water. Samen met Naomy ging ik “off-track” binnen het Argentijns waterpretpark. Een bospad dat meer doet denken aan één van de vele haarvaatjes van het Noord-Hollandse boslandschap dan aan een zuurstofrijke levensader ergens op een steenworp van de longen van onze aardkloot -het uitstrekkende Amazonerijk-, zou ons naar een minder bezochte waterval brengen. Deze plek, op een uurtje babbelen met Naomy, gaf niet enkel een voetenbadje neergelegd door de nevelwolken van de watervallen: hier mocht het gutsend zweet op de huid zich eindelijk mengen met het stromende water vanuit een verkoelende poel. De gemiddelde temperatuur in dit vochtige klimaat was 32 graden en verfrissing is bij deze combinatie net zo gewenst als een alcoholische uitbrander na een dag schaatsen bij min tien!.
Naast de streng krachtige watervallen die zich over 2,7 km door het woud bij Iguazu slingert, leek het miezerige stroompje dat zich hier van een slordige 15 meter naar beneden deed vallen, meer een druppelende kraan bij een stuk leertje, ergens op een tussen nieuwbouw verwrongen en van enig zonlicht afgezonderde zolderkamer waar een muf samenkomen der eeuwige studenten de roemruchte jaren 70 halsstarrig probeert te vitaliseren met vegetarische balletjes en het krassen van een naald op grijs vinyl, dit ergens in het centrum van een totaal willekeurige stad ergens boven de rivieren: Gouda?
Ik voelde mij enigszins genaaid en vevloekte binnensmonds een niet gering aantal halfzotte Argentijnen, hun land en als –pavlov- dan ook maar weer eens “de tango”: de dans die mijn ex weerhield van ‘ it takes two to …’.
De verwensingen werden bekrachtigd door de energie die vrijkwam en ik letterlijk op mijn schedeldak kreeg: het lukte mij niet om langer dan twee seconden in het centrum van deze mini waterval te blijven staan. Indruk maken op mijn jonge badgenootje bleef bij het, voor mijn doen snel te water gaan. Niet als eerste natuurlijk, maar toch.. De watermassage die volgde en mij dus vloerde, smeet andermaal een illusie tegen de bodem. Ondanks dit en het langverwachte zuigende gedrag van Mosquitos, was de idyllische omgeving en het verkoelend water van doorslaggevende verkwikking: “energizante”. Dezelfde bron van energie aan de andere kant van de grens, in Brazilie, maar dan iets verder stroomopwaarts,zorgt voor electriciteit voor miljoenen mensen in Zuid Amerika . Bij gigantische dammen gelegen waterkrachtcentrales midden in “la Selva”, het oerwoud, wordt dit opgewekt. Prachtig natuurlijk, was het niet dat het levensverrijkende groen in de wijde omgeving en de autochtone Amazone-bewoners die hun voedselbron verloren ziet gaan, een deel van de rekening zullen moeten betalen voor deze economische vooruitgang. Dit doet hen pijn, veel meer dan bij mij die slagen van het vallend water, de luidruchtige Israëliërs, de verse littekens van de levensbedreigende mosquito en de confronterende jeugdigheid van Naomy! Gelukkig waren dit niet de zorgen die ik ervaarde bij Iguazu zelf. Hier enkel verwondering en oog voor schoonheid: zoals voor de bijna 300 watervallen die in hoogtij 6,5 miljoen liter water naar beneden laten storten; voor de Argentijnse ReuzeTegu, een hagedis met het voorkomen van een oerbeest van soms twee meter of meer; over de tot mensen toebehorende onnozelheid om 2,7 kilometer fotomomenten benutten te verkiezen boven het rustig toelaten van de intensiteit van moeder natuur; de zonnestralen die naast het overweldigend groen en blauw van de bossen en het water, regenbogen kleuren; en natuurlijk… Naomy!! Onvergetelijk, dit ondanks mijn Commodore 64 capaciteit.