Los caminos del vino

Backpacken moet je leren! Wellicht is het een aantal mensen gegeven zoals een luiaard het gegeven is om zonder moeite al de aanwezige energie te richten op de vingers waar hij aanhangt, twee of drie per poot, naar gelang de soort. Die gerichtheid van energie lijkt niet voor ‘backpacken’ op te gaan: de wens om los te komen van de hyperfocus die wordt ingegoten vanaf de eerste teug vanuit de moederborst tot aan het laatste snelle bakje naast de koffiemachine de dag voor de reis, lijkt te worden ingelost op het moment dat er na inchecken kan worden overgegeven aan de kunde van de piloot en zijn luchtbus. "Naar de gewenste uithoek, minstens één continent van huis", klinkt als een enkeltje 'helemaal chill'. Niets is minder waar: reizen lijkt dan te voldoen aan de ware betekenis van ontspanning, vaak vraagt het een lange oefening voordat het tot kunst verheven kan worden. Ook voor mijn reisgenote Elna en mij geldt dit, zo ook de tweede dag in Mendoza. Het strakke plan voor de dag van morgen was om een auto huren, en we zouden geen Hollanders zijn om eerst ‘the bargain’ te achterhalen. Gevolg: losse kuiten van het gaan van hostel richting autoverhuur; weer terug om een vergeten paspoort op te pikken; een extra bakje koffie ‘ WIFI’, zodoende de concurrerende verhuurders te Googlen; het doorstiefelen naar de goedkoopste verhuurder( iets waaraan je overal ter wereld de backpacker herkent! Locals vragen zich dan ook steeds weer af waarom ‘zij’ toch altijd die haast hebben) en uiteindelijk tegen het middaguur de volle bus in, op weg naar de wijnvelden. Deze bus bracht ons naar Maipú voor ‘Los Caminos del Vino’, voor een wijnronde langs een aantal gerenommeerde en de iets minder toonaangevende Bodega’s. Mr. Hugo, een vrolijke Argentijn die net als al zijn buurtjes zijn inkomen haalt uit de verhuur van fietsen aan toeristen, zorgde voor de wielen, de routekaarten en het vooruitzicht op een grondige evaluatie van de oogst van de dag: meer wijn dus! Strategisch inzicht en de ervaring met het effect van alcohol op de fietsspieren, bracht ons direct naar de verst gelegen wijnboerderij, één waarvan de naam is weggevaagd door de wijntsunami die later de dag mijn hersenen zal overspoelen. Ook één ver gelegen, althans voor iemand uit 'Fietswalhalla' op een te kleine uitvoering met bovenal de grandeur van een roestige spijker. ( Wat is het toch fijn, dat ongefundeerd in stand houden van een beklemmend wereldbeeld) De blik gericht op aanwezige en voldaan ogende genieters op het zonnige terras van de eerste proeverij, verguisde een rondleiding door dit familiebedrijf. De daghap en een flinke bel rode huiswijn, flirtte op menig tafel, de fietsen sloten een verbond met de het hek en de enige plekken in de zon bleken voor ons bestemd. Heerlijke wijnen als vergelijkingswaar met wat nog zou volgen, de wijnen uit de hogere kwaliteitsklassen van een groot grondbezitter, lieten we voor de huiswijn en een quiche. Jammer, bleek achteraf. Trapiche, de grootste wijnproducent uit de Vallei heeft namelijk heerlijke wijnen, maar een Ierse wijntoerist wist een uurtje na de daghap te benoemen dat een aantal wijnen bij deze eerste Bodega karakteristieker smaken. Bij Trapiche kwamen we voor de laatste ronde. Dit maakte voor de gids zeer duidelijk en het leek alsof het blijven bijschenken een vorm van beroepsdeformatie was: de vrolijke wijnkenner trok nog eens een fles dessertwijn open als repliek op de Ierse doortastendheid. Enkel de verwijzing naar het unieke van de wijn van de kleine producent, was voldoende om ons de terugweg te laten genieten van zowel de rechter als ook de linker rijstrook. We lieten het ons smaken en ook zonder vergelijkingsmateriaal weet ik zeker dat de hoge kwaliteit de tong passeerde.
Terug bij Mr Hugo, verleidde ons een laatste toost. Een Australische vrouw en haar Braziliaans reisgenoot, allebei in voor menig ‘fill it up Mr. Hugo!’, deelden het spraakwater. De ‘Mr’, zelf ook niet vies van een druppeltje meer dan minder van zijn eigen heilig vocht, bleek niet van de zuinigste. Nog zijn vrouw, die de plastic bekertjes wist rood te kleuren tot de rand. Na uitwisseling van de welbekende 'reizigers-idioom', een paar limonadekannen wijn, de weigering door de Braziliaan om de vertaling te geven van de zomerhit 'Ai Se Eu Te Pego' (te vunzig!) en nog eens een kannetje rood, belandden we met een groep van tien toeristen in een bus richting Mendoza. Vooral de extraverte Aussie en een Duitse die wij bestempelden als ‘she lost it completely!!’, ontaardden totaal en wel binnen no time! Wijnrode lippen en grote pupillen trokken de eerste de beste Argentijn uitdagend op ‘de dansvloer’: het gangpad van de bus. De meeste mannen in de bus genoten van de frivole ‘gringo’s’, hun vrouwen daarentegen wierpen de blik waarmee ze de twee feestvierende meiden direct naar de vuurzee dirigeerden. Zonder succes overigens: het feest ging door! Mijn feestje voltrok zich even in afzondering tussen de andere busgenoten. Dit met slechts het doel mijzelf staande, aanvankelijk geklemd tussen een aantal Argentinos en later veilig zittend op een stoel, te houden. Ontnuchteren deed dit weinig: mijn richtingsgevoel correspondeerde zelden met die van de chauffeur, de blik bleek beneveld en iets later, al lopend door Mendoza solde de volle maan met me en was dan voor, dan achter en met regelmaat totaal uit zicht. De instructies van een barman na een groepsbezoek aan los baños, wezen uiteindelijk de weg naar het ‘MonkeyHostel’ en nog meer wijnproeven. Uiteindelijk hield ik het bij een pizzabodem voor al wat er eerder doorzijpelde en zocht daarna toch maar de bedompte lucht van ons ‘habitation doble’ op: het plan om 8 uur later een auto op te pikken, bleef overeind. We zouden de omgeving verkennen: de moeite waard moest gaan blijken. Nog voor ik in slaap viel, het ritueel van de oordopjes en een 'buenas noches' voor Elna, verving ik de nasmaak van rode wijn door de gedachte aan een onvermijdelijk straffe bak koffie in een paar uurtjes!