Carnavaleske Mendoza

Mendoza, alweer zo ver weggespoeld door niet alleen de impressies van de watervallen van Iguazu, laat staan de Malbec’s die rijkelijk vloeiden sinds het toosten met de wijnstad : ook was er Salta en haar door het licht geopende kleurenpalet in de gelaagdheid van de bergen; waren er de dagelijkse vaak korte maar strelende vormen van communicatie met de aimabele Argentijnen; de busritten die altijd leken te beginnen als te overbruggen uren en eindigden met verbazing omdat het onverwachte de voorspellingen brak maar wel altijd weer zorgde voor het op de minuut scherp binnenrollen van de bussen in het gewenste station; en natuurlijk de hapjes, geurtjes, de beukende rock soms afgewisseld door de warme Tangoklanken; het late afkoelen in de avond en de wijntjes die gesprekken versterkten en de pleinen van Argentinië vulden met een roerige ruis van stemmen. Ook niet te onderkennen was het prettige gezelschap van mijn reisgenoten, meestal vrouwen. Aysia uit D. is er hier één van. In Uruguay aan de kust bij Punto del Diablo, zo een drie weken na Mendoza, werd er op een avond gestemd over het kiezen van een gepaste film. Een voorkeur die unaniem alle aanwezige mannen meekreeg , werd argwanend weggestemd: Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain, met een hoofdrol van Audrey Tautou. Ik wist opeens waarom ik Aysia meteen als een geschikte reisgenote ervaren heb: dankzij onder andere haar licht naïeve jeugdigheid valt ze net als Amelie, maar dan in mindere mate (ach, wie kan tegen de verschijning van Audrey op) in de categorie ‘Franse schatjes’ waar ik een filmabonnement voor afsluit maar in de adembenemende realiteit de (angst)haast richting ‘Exit’ door kies. In deze geen probleem: de rimpelloze oogstrelendheid doet enkel fantaseren over een tien jaar oudere zus van pakweg twintig centimeters extra. Ik kwam Aysia tegen in Mendoza. Ik was nog altijd op pad met Elna, mijn Groningse reisgezelschapsdame.
Mendoza dompelde zich net onder in het wijnoogstfeest van 2012. Deze ontkurking van het wijnjaar had naast de ‘Miss Mendoza verkiezingen’ als hoogtepunt het proeven van de verse oogst druivenextract. Dit vond plaats in een straat waar vertegenwoordigers van de belangrijkste wijnboeren van de omstreken hun gebotteld genot hadden uitgestald. Ook ons Hostel lag aan deze ‘calle’ en wel direct daar waar de elite van de druivenstreek zich in de avond verpoosde met een glas in de hand, een aantrekkelijke schoonheid naast zich en zo langs scharrelde alsof het een miljonairbeurs betrof: ook hier de poppetjes achter de wijnstands en de vele wannabe’s hopende op herkenning en een flirt van de sexe waartoe zij meestal zelf niet behoorden. De genoemde poppetjes hadden het net niet gehaald tot de verkiezingen op het aansluitende Plaza de Mayo, maar de stijf-geoefende glimlach voldeed en zo hoefden ze niet uit een ander vaatje te tappen om hun pesos bij elkaar te scharrelen. Dit alles moest echter nog beginnen toen wij arriveerden.
Onze eerste dag Mendoza bleek namelijk de laatste van het feest der Fiesta’s in Zuid Amerika: Carnaval. Niet het hoogtij als Rio in Brazilië, maar ook in Mendoza wist men zich uit te dossen. Dit terwijl de door ons geïnterpreteerde signalen aangaven dat het feesten totaal aan Mendoza voorbij was gegaan: er waren de straattaferelen zoals in menig Argentijnse stad, zeker uitgelaten maar geen uitzinnige verkleedpartijen, laat staan parades ondersteund door de roffelende heartbeats. Ons plan om in het park een beetje bij te gaan komen van alweer een lange busrit werd verrassend onderbroken door wat een stoet van oldtimers leek te zijn: een keur van uit de herinnering verstoten merken en types rijdend blik bracht ladingen spuitbussen het park in. Deze waren niet bedoeld om de verzameling roest een beschermend kleurtje te geven. Nee , de spuitbussen bevatten samengeperste schuimlagen, het ultieme communicatiemiddel voor deze dag. Bij het uitstallen van de drank die ook verkocht ging worden, bleek dat de afsluiting van deze editie carnaval ons onthaal zou worden.
Als gezegd, het werd geen Rio en Elna en ik waren logischerwijs de enige toevallige toeristen ter plekke. Dit hebben we geweten: aanvankelijk kon ik nog wat elkaar afschuimend volk op de foto zetten, later moest ik mijn visueel geheugen wegstoppen en het doorgaans op het lopen zetten. De rijkelijk overdreven hoeveelheid aan spuitbussen, bleek geen gebrek aan ondernemersinzicht. Een paar uur later zouden bij ons de prijzen waarschijnlijk zijn verdubbeld als gevolg van een drukkend tekort aan schuim, hier was men content met de vreugde van het elkaar volspuiten en werd het gewoon ‘ op is op!’. Tot dat moment leek het op een massale inwijding van het nieuwe jaar: alles en iedereen moest gewassen worden met het zoete sop en ook wij ontkwamen niet aan wilde achtervolgingen bij de ondergaande zon. Vooral de meisjes en aantrekkelijke vrouwen, en afhankelijk van de leeftijd en gesteldheid van de jagende mannen waren deze ruim vertegenwoordigd, moesten het ontgelden. Ook mijn blonde met blauwe ogen en langbenige( Argentijnse standaard gezien) reisgenote moest de toenemende adrenalinestoten bij de heren en vooral jonge Argentijnen steeds vaker trotseren.
Ondanks groots vermaak hadden ons verwende westerse synapsen nieuwe prikkels nodig en verlieten we de uitzinnigheid daar waar het leek alsof de inwoners van Mendoza net pas warm begonnen te draaien. De drumbands waren er nog maar juist in geslaagd om het ritme te pakken. Dit na wat had geleken als uren van steeds weer aftellen tot drie en dan ‘Espuma!!’ Ten minste dat is wat ik iedere keer opnam als teken om loos te gaan met de spuitbussen. Een tweetal op het oog overgewaardeerde prominenten uit de stad mocht de ceremonie leiden en leek toe te geven aan hun microfoongeilheid met als gevolg een mengeling tussen ‘een plat vermaak team op een Tunesisch strand, maar dan wel aan het eind van de dag’ en ‘de opnames van goedkope Italiaanse TV show, gelul op niets af om de tijd vol te krijgen en tot verbazing het volgzaam vermaak !!’. Natuurlijk ontbrak ook een langbenige schoonheid ( andermaal naar Argentijnse standaard) niet. Ondanks het verstrijken van de uiterste houdbaarheidsdatum voor dit soort klussen maakte het wulps draaien met een toch nog redelijk geconserveerd lichaam, veel los bij de twee grijnzende en grijzende heren naast haar, en wist de waarschijnlijk afgetrainde moeder ook de hombres in het publiek te bekoren.
Toch, voor ons genoeg te doen in de stad zelf. Wat dit zou kunnen zijn, vroegen we ons niet af: zwaar gefrustreerd zou de backpacker worden bij het steeds weer stellen van doelen en hoe de wegen te bewandelen om tot het eind van de dag te geraken. Dit is voor thuis en hoe lastig dan ook om de ‘bezetenheid van het moeten’ los te laten, dit is wat de reiziger zich voorneemt. Natuurlijk komen we daarbij bedrogen uit en wordt het leven van hij die op weg is, geleid door ‘have seen, done and been’. Het internettijdperk lijkt hierbij versterkend op te treden. Netwerken, waarderingen, gegeven prijsvergelijkingen en de normering van Hostel tot Gletsjer en zachtheid van de stoelen in een bus tot aan de zachtheid van de was uit de lavandería, zorgen naast het verslavend digitale tijdverdrijf, tevens voor de stiekem gewenste structuur binnen het vrije bestaan van de rugzakdrager.
Dit terwijl het ook gewoon op je pad kan komen. Bij ons bestond dit ‘het’ die dag niet enkel uit het feest in het park maar ook uit de ontmoeting met een groep Argentijnse jonkies, gehesen in brave schooluniformen. De pubers hadden hun ogen op ons laten vallen en de brutaalheid die een aantal eigen was, het schuchtere lachen van de volgzame anderen, de carnavaleske adrenaline en de voor hen onverwachte reacties van Elna en mijzelf, zorgde voor alweer een uurtje gevuld met goed vermaak. Dat scheelde! Naast het steeds weer willen poseren, dit geïnitieerd door een van de weinige jongens uit de groep, de ogende als een nog maar net aan moeders tepels onttrokken reuzenpanda ( alhoewel niet voorkomend op het Zuid-Amerikaanse continent) die zich iedere keer weer aan mijn lengte wilde meten, waren er de vragen van één van de studentes. Ons antwoorden in het Spaans maar voornamelijk toch de uitbeelding alsof het een raadspel zonder woorden betrof, werkte dermate verassend dat de groep zich aan ons kleefde als een vlieg op zo’n vette bruine strip die mensen zomers boven de campingtafel voor de tent hangen. Uiteindelijk was er ook de durf om de volgende vraag te stellen: “zijn jullie ‘hermonos’, broer en zus?, geliefden?, of ben jij eigenlijk gewoon de vader en is zij je dochter?”. “En bedankt!”, was mijn reactie en ik deed voorkomen deze mentale tik niet meer boven te kunnen komen. Dit bracht andermaal de lachers en de telefoontjes voor nog maar een fotootje in stelling. Natuurlijk bleven ook de vriendschapsverzoeken niet uit en scroll ik nog dagelijks langs de vele berichtjes maar toch voornamelijk kiekjes die deze studenten droppen. Opvallend is het de reuzenpanda die zichzelf dagelijks met mooie meisjes uit zijn leeftijdscategorie portretteert en hier allerlei lieve woordjes aan toevoegt. Ik denk dat Elna en mijn gedachten kloppen en zal de lieve schat ooit die kastdeur wel weten te ontgrendelen om zodoende naar buiten te stappen. Ook die dag sprak hij zich uit over zijn directe verliefdheid tot Elna, maar was zijn lichaamstaal gericht op de jongens om hem heen. Lastig in een Zuid-Amerikaanse Gaucho-cultuur.
Wat de rest van deze onvergetelijke dag bracht, is mij ontschoten. Ik hou het op geroutineerd ‘backpacken’(hangen dus!) in en rondom het Hostel, een groente-arme maaltijd happen en de plannen voor de volgende dag op scherp zetten. Ons wachtte de welbekende fiets-wijnproefroute!!