De weg naar Puerto Madryn

Risico´s zoals een bus instappen zonder check van de banden, neem ik zonder moeite. Gisteren voor vertrek was er de gerustgestelde Oosterijker die uitvoerig de bus was rondgeweest en zonder zweetparels in de nek de bus opdurfde. Ik krijg het meer op mijn heupen als ik met mijn tweevingersysteem begin te tikken op een Spaanstalig toetsenbord. Niet dat het ding ook maar iets te melden heeft in het castellaño. Zenuwachtig wordt ik omdat nog geen twee uur geleden het gehele internet plat lag in dit Hostel: El Gaulicho in Puerto Madryn. En dat is geen uniekum in patagonie, wellicht geheel Argentinie.
Het is hier een Walhalla voor de Backpàcker: het is druk, de gesprekken worden ondersteund door allerlei muziekdeuntjes, er is WIFI voor hen met laptops en slimmefoontjes, er is een energieke uitwisseling van ervaringen het geflirt kent hoogtij. Het hostel organiseert allerlei uitjes, waarvan ik er morgen meteen eentje meepak: het schiereiland Valdes. Hier is van alles te zien als het gaat om Fauna: Zeeolifanten, Pinguins, de variant op de lama,een familielid van de struisvogel,vossen en vissen, hopelijk een Amardillo en als het echt meezit de vin van een Orca.
Vandaag een reisdag gehad, die eigenlijk gisteren al begon. Om vier in de middag aan boord gegaan van een Camabus. Cama, het spaans voor slaap, is meer wens dan daadwerkelijk ondervinden. De stoelen zijn luxe en kunnen bijna horizontaal, toch de afstand tot de volgende stoel reikt niet genoeg voor de twee lange stelten die ik iedere keer op reis weer meepak. Weinig slapen dus en daarom maar het filmaanbod geconsumeerd. Voordeel: het geluid stond zacht en ik moest het dus hebben van de Spaanse ondertiteling. Het ging mij redelijk af.
Vandaag de gehele dag het eentonige beeld achter de ramen voorbij zien komen: verre zichten, eindeloze stukken met laagbegroeing waarvan een grootgedeelte geel van droogte. De weg erdoorheen was zo recht dat bij iedere flauwe bocht er voor de zekerheid een bord bijstond met een pijl de betreffende kant op. Ook de wolken waren uitgerekt en door de wind flinterdun door het blauw getrokken. De bus moet het niet hebben van zijn hoge snelheden en we zijn in enkele honderden kilometers precies 1 wagen voorbij geschreden: een hyperventilerend besteltype dat al een paak keer door een blikopenener te lijf lijkt te zijn geraakt.
Onderweg ga ik beeldend terug naar het groen en lush van de jungle, en na een overprijsd bakje koffie in een busstation, omgerekend bijna drie eurootjes voor niet eens een koekje op de schotel, ben ik al bijna in het veel goedkopere Bolivia. Wellicht!
Puerto Madryn heeft de gedachte aan deze economische vlucht nog niet kunnen keren: een lelijke kustplaats waar lokale toeristen een poging doen de zee-olifanten van de troon van lui en vet te stoten. Morgen zal ik vergelijkend onderzoek verrichten en kijken wat de stand zal worden.
Voor nu geen risico´s meer: opslaan en op bewaren drukken!!! Hasta Luego