Na regen komt zonneschijn

Vijf en veertig minuten zweten vanuit El Bolson, het dorp in het dal dat ongeveer op de hoogte van Nederlands enige echte uitkijkpunt de Vaalserberg ligt, brengt ons na naar het Hostel Altos del Sur. Een rustig plekje waar een Argentijnse knapperd zijn gitaar en een aantal jonge meisjes van rond de vijfenveertig verwend, met zijn Spaanse en Engelse teksten over de liefde blosjes op de wangen brengt, en bij mij doet hopen dat de vrouwtjes door Tena-lady gesponsord worden.

Spitsuur, als vaker in de gezamenlijke keuken: het is 'las diez menos viente al la noche', de normaalste tijd om een avondmaaltijd in elkaar te draaien. Ik ben hier nu vier dagen en deze brachten naast regen, het bijhorende oplopen van mijn verkoudheid en alsnog enige training van de wandelspiertjes, ook de hoop op nog mooier en meer zonne-uren.
De vraag is het hier soms, of de nevel van een laaghangende wolk de blik op de bloemenweelde vertroebeld of dat dit toch de as uit een Vulkaan een honderdvijftig kilometer van hier, bij de buurtjes uit Chili is. Aan mijn keel te voelen zou ik het laatste zeggen, maar het blijkt gewoon een grijze week met weinig zon.
Genoeg echter om twee dagen te wandelen, de tochten vanuit het dorp tel ik niet mee.
Houten sculpturen trekken ons, Elna en mij, om de berg achter het Hostel te beklimmen. Drie uurtjes omhoog; veel orange bloemen die er toch even digitaal op moeten; onderbrekingen van straaltjes zon; het vooruitzicht van alweer een handwasje door het lichaamszweet onder de regenponcho; en veel babbelen ondanks de schrale keel, leidt ons af weinig verheffende route naar boven. Als beloning krijgen we de houten expressies bij een uitzicht op witte toppen en de dorpjes in het dal.

Onderweg ontmoeten we Jorge, mijn vriend bij dag: ondanks zijn vrijwel onverstaanbaar Argentijns, iets dat ik vooral niet wijt aan mijn gebrekkige taalgevoel, maar leg bij zijn snelle Argentijnse tong, weet deze man uit Buenos Aires behoorlijk door te werken op de lachspieren. Iets dat hem s’nachts minder soepel afgaat. Ik ben toch maar in de Dormitorio gaan liggen - una habitation solo werd een persoonlijke financiële crisis in spé - en ik moet dus dealen met kamergenoten als Jorge. Op een snurkschaal zou hij het goed doen in de top vijf van backpackers die mij tot nu toe brachten naar velden van onherbergzame irritaties en moordlustige neigingen. De top hiervan: ‘met jou wil ik wel Piranha vissen’, haalt hij net niet. Jorge ontkomt tot op heden de veelvreters die bij voorkeur een vers vleesklompje verorberen boven het knauwen op plantaardige vezels. Tijdens de laatste taxirit naar het dorp laat hij weten waarom. Samen met de chauffeur die accelereert tijdens de afdaling en in zijn rappe vertellingen over de Fiestas( mijn computer leest fietstas!) van afgelopen nachten, zorgt Jorge voor een hilarisch afscheid. Slapen kwam er ook bij de chauffeur niet van en zodoende ging deze hyper-de-piep op zijn reserves de bochten van de afdaling door. De rit leek zijn avonturen van de nacht te ondersteunen zoals geur de smaak kan versterken.

Het lukte ons niet om een Camabus te booken en komende uit de overgeorganiseerde sector van deze planeet genaamd Nederland, hebben we het zekere voor het onzekere genomen. De avond voor vertrek doen we schapjes en maken twee salades: rijst tonijn, paprika, tomaat, bieslook, olijven, een blikje gemengde groenten met wat currykruiden en dezelfde variant pasta in plaats van rijst. Je weet het maar nooit in deze contreien en daarom ook nog zes eieren; twee hamburgers; dubbele zakken broodjes; chips; chocolade; crackertjes en blikjes Paté de Fois! 22 uren bussen leek gedekt!

Het landschap iets boven Bariloche is oogstrelend en gaat over in uren van wat eerder al in overmaat voorbij was gekomen: droogte, laag hangende stofwolken en vergeelde plantjes die de verveling van de busgenoten kracht lijken bij te zetten. De plantjes, als schaapjes bij het tellen, zorgen voor de welverdiende dagrust na een nacht van Jorge's gesnurk als kamergenoot. Slapen doen we tot aan de eerste film: Notting Hill. Het blijkt nog verdomd lastig te volgen als de Spaanse ondertitels worden gekruisd door, niet het geluid van de film maar de commentaren van ‘the making of’. De Stewart van de bus ontdekt dit ook na ongeveer 23 minuten en twaalf seconden. Na wat geploeter met de DVD-speler, een aantal keer die befaamde berg in beeld om aan te geven dat een film opkomst is, maken we ons op voor ‘el secreto de sus ojos’, een film die ik al zag in Nederland. Als enige toerist kan ik het Argentijns, zo denken de reisgenoten, volgen en vertel ik als een soort doventolk bij het nieuws, het verbeelde verhaal van moord en ontglipte liefde.

Ondanks het stoppen op vier verschillende busstations die Neuquen rijk is, komen we twee minuten voor geschatte aankomsttijd aan: NS, 'eat your heart out!!' Elna, mijn reisgenote voelt één druppel regen en dit is het dan ook met de voorspelde motregen voor deze dag: het blijft helblauw zonnebrillen-weer.

Eerder lazen we over Hostel ‘three monkeys’, van een Belgische eigenaar, en ondanks mijn mogelijk bevooroordeelde twijfels aangaande de competenties van de zuiderbuurman weet ik dat er wellicht een kans bestaat dat de goede man zijn best doet en wie weet is dit een geschikte plek. Prijzen liggen in ieder geval lager dan zuidelijk gelegen en Elna en ik nemen een ‘Habitation doble’: geen potentiele kandidaten voor mijn lijstje snurkers, hoop ik. Later de opvolgende nacht blijkt Elna inderdaad een rustige ademhaling te hebben. Of heeft het geluid van de ventilator alles overstemd?

Dat het warm is in Mendoza blijkt al in de middag: het grote ‘Parque General San Martín’ brengt met zijn gekende 750 soorten bomen gelukkig genoeg schaduw voor de nog witte huidjes van ons bleekneuzen. Carnaval viert zijn laatste dag en er is een parade op komst. Tribunes staan klaar. Zo ook de zo arm ogende ‘Mendocinos’. Zij zijn met hun prachtige maar ‘hoe is het mogelijk’ nog rijdende oldtimers naar het park gereuteld en verkopen net als al die anderen, spuitbussen. Mij lijkt het te veel van het goede. Ik vergis mij, dit ondervind ik later aan den lijve. Nog voor de optocht begint, gaat iedereen op de tribunes en in de rest van het park elkaar te lijf met het schuim wat onder druk verscholen zit in de bus en vrijkomt bij schudden en gericht afvuren. Steeds verstaan we Fuma uit de speakers en iedereen gaat loos. Het blijkt Epuma te zijn, het effect is hetzelfde: iedereen moet wit van schuim tot in bijna alle lichaamsopeningen toe. Een zoet weeïge geur haalt het tot de níet dichtgespoten neusgaten. Het duurt nog zeker een uur en daar waar wij ongeduldig worden en het gelul als in een Italiaanse TV-show zat zijn, spuiten de Carnavaleros zich zot bij steeds weer ‘drie’: tres! Uiteindelijk komt ook de parade op gang. Het haalt het niet bij de gedachte aan ‘Rio’ maar de sfeer is onovertrefbaar. Ontkomen aan de aanvallen met spuitsop zit er ook voor ons niet in en ik verstop voor de zekerheid de camera.

Na een aantal uurtjes hard smilen om het traditioneel afschuimen van het annuel Carnaval, kiezen we de weg terug naar de binnenstad van Mendoza en worden we vergezeld door een groepje studenten. Vragen en geintjes gaan over en weer, fotootjes met een magere reus en een blonde toch ook niet korte vrouw , FB-adressen worden gevraagd en natuurlijk is er de nieuwsgierigheid: zijn we broer en zus, vader en dochter of stiekem toch al getrouwd?
We lopen nogmaals door het 'Oud Zuid' van Mendoza en het doet me denken aan de tweede dag in Buenos Aires: het bezoek aan de begraafplaats van Recoleta met zijn zuilen en op landhuizen lijkende laatste rustplaatsen, maar alles is hier groter. Het wijnboerdt hier goed in Mendoza.
Later tijdens Cena, het avondeten, wordt het de Sauvignon Blanc uit San Juan. Daarnaast bestel ik iets ‘tipico’ en laat mij verassen door wat ik twee dagen ervoor had afgedaan als ‘bloeddoorlopen darmen’ en nooit zou gaan eten: bloedworst puree in een huidje. De constitutie ligt weinig lekker op de tong, de smaak is ondanks de scherpzinnigheid op de associaties, redelijk tot goed. De wijn frist alles op, gelukkig maar.

Het is half 11 en nog altijd weer voor korte broeken en hempjes. We kijken alvast uit naar ijs van de buurman als ook de dag van morgen. Een tweetal fietsen zal ons langs een aantal wijnproeverijtjes voeren. Waarschijnlijk weer onder het genot van blauwe luchten, zonuren met kans op overbelichting en als zekerheid een ongezonde hoeveelheid Vino : zonnebrillen en water graag! Que vida!!